jesieniarstwo dla zaawansowanych

 

Łatwo jest lubić jesień złocistą, słoneczną i ciepłą.

Schody zaczynają się z mrokiem zapadającym o 16, porannym skrobaniem szyb w samochodzie, brakiem pomidorów i słońcem, ukrytym tak dobrze za chmurami, że zaczyna się nabierać wątpliwości czy istnieje ono naprawdę. To jest ten czas, kiedy jesień mówi, "sprawdzam, zobaczymy, czy dalej jesteś jesieniarą".

I ja wtedy mówię "potrzymaj mi piwo" (grzane, z pomarańczą i cynamonem).

przyjemności czasu mroku

To nie jest tak, że spędziłam ostatnie miesiące pod kocysiem z herbatką i książką.

Chociaż bym chciała, i wiem, że dobrze by mi to zrobiło, chociażby z czysto pragmatycznych względów, wiadomo wszak, że jednostka wypoczęta i zregenerowana jest bardziej wydajna w każdym względzie. Wiem o tym i czuję to mocno. Że w te miesiące się zwalnia. Że się regenerować trzeba, że to taka noc w rocznej dobie. Należałoby się dobrze karmić, odżywczo, spać jakościowym snem, spacerować gdzieś w szczelinach światła, robić sobie masaże, dobre głębokie praktyki jogi i medytacje. Należałoby popołudniami ograniczyć się do planszówek i książek, a wieczorami oglądać jakieś smaczne filmowe klasyki.

przyjemności zimowe, głównie książki i filmy

Z początkiem lutego dopada mnie takie nadziejaste, chociaż dość fałszywe niestety uczucie końca zimy. Po ponurym, bezsłonecznym styczniu, ciągnącym się w nieskończoność, luty wydaje się takim szybkim, jasnym preludium wiosny. Chyba ten dłuższy dzień tak działa, i to, że za dwadzieścia parę dni już marzec. A marzec to już wiadomo, inaczej pachnie, i pączki na drzewach i sam miód.

całkiem miły ten listopad może być

 

Po dość szalonym, wczesnojesiennym czasie, ogarnęła mnie melancholia jesienna. Ta melancholia to jedna z najlepszych rzeczy jesienią

Jesień jest od tego, żeby wzorem przyrody przyhamować. Jesień jest czasem do przytulania, grzania, umilania sobie życia.

Jesień jest fakturzasta, chropowata, miło szorstka, słodko-pikantna. Pasuje do niej lekko gryzący, ciepły wełniany sweter, słodkie ciasto z dodatkiem imbiru i czekolada z chili, śpiewające głosy z chrypką.

Książki, które mnie wymiętoliły

Lubię czytać, czytam sporo, czytam na Kindle'u, książki papierowe - kupowane i z biblioteki, słucham audiobooków (składanie prania kojarzy mi się już nierozerwalnie z cudownym głosem Karen Savage, nagrywającej angielskie klasyki na Librivox.).

Przyjemności końca lata

Jeśli chodzi o przyjemności, powrót do Polski oznacza spełnienie wszystkich nadziei i radości, o których pisałam w tym wpisie. Przede wszystkim trochę czasu tylko we dwoje, w Kazimierzu, czy na wieczornych randkach na starówce lubelskiej. Spędziliśmy też trochę błogich chwil na trawie, w basenie i hamaku w ogrodzie u rodziców, gdy dzieci ogołacały krzaki porzeczek i borówek z babcinego ogródka. Generalnie bratanie z przyroda na całego.

when I'm alone I'll be better off than I was before

W sobotę udałam się na moją Samotną Wyprawę do Biblioteki.

migawki z Polski

Ostatni miesiąc minął nam zdecydowanie za szybko (no, może poza dniami i nocami spędzonymi w podróży z Francji i do niej).

uzależnienie jakby

Wpadłam. Po raz kolejny. W ciągu dnia chodzę rozkojarzona, trochę rozmemłana, na Głodzie. A miałam tylko coś sprawdzić...
Przeczytałam najnowszą książkę Sapkowskiego. Rozczarowałam się nią ogromnie. Stylowo to takie nieudolne naśladownictwo samego siebie, a treść jest zwyczajnie nudnawa... Materiał może na (nie najlepsze) opowiadanie.
I chciałam sprawdzić... Czy może ja wyrosłam, i cały Wiedźmin jest taki, czy po prostu autorowi nie wyszło tym razem. Miałam przeczytać parę opowiadań. I nie udało się. Znowu mnie wciągnęło, każąc zapomnieć o innych książkach czekających na czytniku, oddać te wypożyczone do biblioteki z obietnicą daną naprędce, że do nich wrócę. Nazbierało się filmów do obejrzenia, nie graliśmy dawno... Bo wieczorami czytam. Łapczywie, momentami kompulsywnie. Potem zwalniam, i zaczynam się delektować słowami.
Usprawiedliwiam się, bo w ciąży trzeba się rozpieszczać, mózg pracuje trochę wolniej, trochę inaczej. Trzeba sobie dogadzać.
Trochę tylko mi źle, że znowu wracam do czegoś, co doskonale znam, a przecież tyle jeszcze do przeczytania, poznania...

A jak skończę, też mi będzie źle.

Od zawsze miałam takie książki, wyczytane do granic możliwości, do których wracałam. Gdy byłam chora, było mi źle, chciałam się trochę porozpieszczać... Jak czekolada, ciepły koc, hamak, wino. "Dzieci z Bullerbyn", Montgomery, Jeżycjada, Chmielewska, czy Schmitt, Pratchett... no i Wiedźmin... Jakie są wasze książkowe rozpieszczacze?

O drobnych i większych przyjemnościach.

 

Jest taka książka, "Pierwszy łyk piwa i inne drobne przyjemności". To zbiór krótkich tekstów, w których autor, Philippe Delerm, opisuje małe i dosyć nieoczywiste radości życia. Rozsmakowuje się w nich. Pisze np o wybieraniu jesiennego swetra - z miękkiej wełny, który jest namiastką cudownych jesiennych wieczorów przy kominku z grzanym winem. O obieraniu zielonego groszku. O zapachu jabłek w piwnicy, czytaniu na plaży ( i piasku przesypującym się między stronami), o dźwięku dynama rowerowego, o inhalacji pod ręcznikiem.

Czytałam ją sobie ostatnio, w ramach przypominania sobie języka. Czytałam i o ile pierwsze opowiadania podobały mi się bardzo, to im dalej w książkę, tym bardziej te drobne przyjemności wydawały mi się wydumane, jakieś przekombinowane.

I spojrzałam na synka. Właśnie zaśmiewał się całym sobą przy zabawie nakrętką od słoika. Chwilę wcześniej wzdychał z zachwytu jedząc pieczonego buraka. Zaraz będzie piszczał z radości widząc kołyszące się na dworze drzewa, kota sąsiadów i gołębie, a widok taty wracającego z pracy wywoła prawdziwe szaleństwo. Potem pewnie rozpłacze się idąc spać, bo przecież tyle jeszcze do odkrycia, zbadania, spróbowania. Wszystko na 100%

Spędzając czas z dzieckiem, i opisując mu świat, na nowo można odkryć drobne-wielkie przyjemności. Listki na wietrze, słodycz buraka, delikatność dmuchawca. A także noc przespaną bez przerwy i w spokoju wypitą kawę...

continuando

To dla mnie niezwykły czas. Oderwany od rzeczywistości trochę.

Przeważnie leżę (w różnych miejscach) i czytam. Czytam dużo, zachłannie, przeważnie książki połykam, rzadko się nimi delektuję, wracam do przeczytanych fragmentów.Nie tworzę do czytania specjalnej atmosfery, typu fotel, herbata, koc - zdarza mi się czytać chyłkiem, w poczekalniach i autobusach na stojąco lub w innych niewygodnych pozycjach, może to trochę profanacja? Nie mam też żadnego klucza (np konkretny temat, gatunek, autor czy czas), który pomagałby mi dobierać tytuły. Mam (w wielu miejscach) zapisane tytuły, o których słyszę, że są ciekawe, ktoś mi poleca, albo po prostu mi się przypomina, że zawsze chciałam tę książkę przeczytać a jakoś nie było okazji. Nie wiem, czy ten brak uporządkowania, łapczywość w czytaniu i ogólny chaos czegoś mi z tych lektur nie zabierają, ale cieszę się tym radosnym bałaganem, czuję trochę jak dziecko w fabryce słodyczy, któremu pozwolono na wszystko.
I tak ostatnio chłonęłam  Flauberta, Llosę, Zadie Smith, Charlotte Bronte, Mendozę, Jane Austin, Mrożka.
Teraz też czytam parę pozycji. Na tzw stoliku nocnym (czyli na parapecie w salonie, skrzyni w sypialni, krześle w kuchni, na podłodze i w torebce) pojawia się Słonimski i zbiór jego felietonów (odkryłam tego autora dopiero przy okazji "Oparów absurdu" tworzonych wspólnie z Tuwimem), "Pod słońcem Toskanii" w ramach doskonalenia języka, w głośnikach brzmi "Czarodziejska góra" - audiobook nagrywany wiele lat temu, uwielbiam słuchać tej książki do wszelkich manualnych zajęć, typu szydełko czy origami, oraz "Z głowy" Głowackiego - i to jest jedna z tych bardzo niewielu książek, które sobie dawkuję, uwielbiam ją czytać i nie chcę, żeby się kończyła.

Tak, to piękny czas. Próbuję nasycić się nim na zapas. Nacieszyć wolnością, błogością i lenistwem. Ale i tak nie mogę się doczekać tych nieprzespanych nocy...

kawa przyprawowa

 Wraz z łysymi drzewami nastały długie wieczory, idealne do spędzania ich pod kocem, z kubkiem herbaty z lipa i miodem. I z książką.

Chłonę ostatnio niezwykły świat Diuny, stworzony przez Franka Herberta i, wstyd się przyznać, odkrywany przez mnie dopiero teraz. Potężna saga opowiadająca historię pustynnej planety, źródła Przyprawy - najcenniejszej substancji we wszechświecie. Co ciekawe, opowieść science-fiction, powstała w latach 60tych ubiegłego wieku, zupełnie nie "trąci myszką", jak inne historie tego gatunku napisane kilkadziesiąt lat temu.
Saga pochłania totalnie, nie daje odetchnąć, nurkuje się w nią w całości, z głową, niemal na bezdechu. Jestem zaintrygowana Bene Gesserit, delektuję się każdym łykiem wody, śnię o lataniu ornitopterem.
 
I piję kawę przyprawową. Trzykrotnie parzoną w tygielku, mocną i aromatyczną cynamonem, goździkami, kardamonem i imbirem.