Łatwo jest lubić jesień złocistą, słoneczną i ciepłą.
Schody zaczynają się z mrokiem zapadającym o 16, porannym skrobaniem szyb w samochodzie, brakiem pomidorów i słońcem, ukrytym tak dobrze za chmurami, że zaczyna się nabierać wątpliwości czy istnieje ono naprawdę. To jest ten czas, kiedy jesień mówi, "sprawdzam, zobaczymy, czy dalej jesteś jesieniarą".
I ja wtedy mówię "potrzymaj mi piwo" (grzane, z pomarańczą i cynamonem).
Mamy dwupoziomowe mieszkanie. Największą zaletą tej
dwupoziomowości jest to, że dość wyraźnie wyznacza się granica między sferą
publiczną, czyli dołem, z salonem i kuchnią, a prywatnym bordello na górze. Na
dole porządek zaprowadza się łatwiej, jest mniej rzeczy, a te, które zostają na
dole mają swoje jasne miejsce. Reszta w trakcie szybkiego ogarniania trafia na
drewniane stopnie schodów. Mało jest chwil, gdy schody są puste i nie ma na
nich przeczytanych książek dzieciaków, małych autorskich budowli z lego,
rysunków i innych rzeczy do wyniesienia przy okazji.
Na schodach siedzi Pirat podczas wspólnego oglądania filmów, bo stamtąd, w razie straszniejszych momentów, może się szybko schować do swojego pokoju.
Przy schodach stajemy, wrzeszcząc do dzieci, że trzeba już wyjść do szkoły, albo że śmieci są do wyniesienia, albo żeby zeszły na obiad. Przy schodach (na górze) stają dzieci, pytając za ile dni będzie Boże Narodzenie, ile zer ma bilion, i czy mogą czystą kartkę.
Schodzę codziennie wieczorem po szklankę wody. I mam tak, że zatrzymuję się na środku schodów, tuż przed takim jednym skrzypiącym. Nigdy nie wiadomo, co może kogoś obudzić. I to jest ten moment zawsze, kiedy ogarniam rzeczywistość, łapię dystans. Kiedy patrzę na dom. Dom bezpieczny, ciepły, nasz. Stoję tak pomiędzy, i patrzę z góry na salon i kuchnię, we względnym porządku, wieczorne książki na niewielkim trochę podniszczonym drewnianym stoliku. Stara, wciąż wygodna kanapa, dębowy stół po babci, na nim kwiaty. Cicho szumi zmywarka i pompy w akwarium. Za dużymi salonowymi oknami spokojna noc szumi sobie w liściach wierzby. Wracam na górę, ze szklanką wody. Mijam troje drzwi, za którymi śpi troje zdrowych, zadowolonych z życia dzieci. Być może mają brudne stopy. Oddychają spokojnie.
Do Rumunii chcieliśmy wrócić od lat, byliśmy tam razem jeszcze przed dziećmi, jechaliśmy pociągami przez Ukrainę i to zupełnie inna epoka była. Zapamiętaliśmy jednak, że kraj jest piękny, zróżnicowany, że góry wspaniałe, a mieszkańcy arcyprzyjaźni.
Dlatego zapakowaliśmy się do samochodu z naszym namiotem (okazało się że to jego ostatnia podróż z nami) i któregoś lipcowego dnia nad ranem wyruszyliśmy.
Zachwyca mnie ta letnia nieidealność. W ogóle odnajduję się wspaniale w przeciętności, w zwykłości. Uwodzi niespektakularność, brak fajerwerków. Nie muszę zdobywać najwyższych szczytów, nie muszę osiągać wszystkiego, nie wszystko musi być perfekcyjnie.
I to lato… Lato nieuczesane, całe doskonałe w tej nieidealności. Brudne stopy, poczochrane włosy. Obłoki pierzaste na niebie, gdy człowiek leży sobie na kłującej trawie, i nogi trochę swędzą od komarów.
To było trochę jak podróż w czasie. My już jakby inni, dzieci jakby większe (i jedno dodatkowe), ale uczucie było takie, jakbyśmy się o tę dekadę cofnęli, wskoczyli do tamtego życia w roli turystów.
