I siedzi człowiek wyjadając nutellę łyżkami i powtarza sobie, że czas się zebrać w sobie i wziąć za robotę. Ale wysiłkiem niemożliwym do podjęcia wydaje się wstanie z krzesła, nieosiągalnym wyzwaniem wyjęcie naczyń ze zmywarki, nie wpominając już o jakiejś aktywności umysłowej...
Dni Smuty. Wielkiej, nieubłaganej, i, co najgorsze, nieuzasadnionej.
I co wtedy?
Warto dać sobie luksus popławienia się w takim smutku, nasycić się nim. Chociaż przez chwilę, godzinkę. Dla równowagi.
W końcu nie może być tak, że jesteśmy zawsze szczęśliwi i uśmiechnięci. To byłoby nienaturalne.
"Dla naszego zaś bycia swoim największym przyjacielem niezwykle istotna jest prawdziwa samoakceptacja w czasie tego subiektywnego bycia do dupy"
<3
OdpowiedzUsuńto się chyba nazywa 'przedwiośnie' ;///
OdpowiedzUsuńPiękne foto! To przesilenie wiosenne. Daj sobie czas, daj organizmowi to czego się domaga. To minie :)
OdpowiedzUsuńA moze gdzies po prostu pojawia sie ukryta daleko i gleboko tesknota ...? Kiedy opuscilam kraj tez mialam lzy .., nie wiedzialam kiedy sie pojawia i kiedy znikna ... Smutek nie jest zly i ma w sobie rowniez wiele dobrego, musimy tylko to dobro odnalesc i zrozumiec co nie zawsze jest takie latwe ...
OdpowiedzUsuńPozdrawiam Cie bardzo cieplo i przesylam wiele usmiechow z mroznej i wciaz zasypanej krainy .. :)
Usciski. M
Lecz po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój...Nagle ptaki budzą się tłukąc się do okien...
OdpowiedzUsuń