Bardzo czekałam na ten wyjazd. Udało nam się wykrzesać trochę więcej czasu niż standardowy przedłużony weekend i wiązałam z tym wyjazdem niemałe nadzieje odpoczynkowe. W planie były długie górskie zimowe wędrówki, skrzypienie śniegu, widoki, spokój, i jedyna w swoim rodzaju, górska, zimowa cisza. Wyobrażałam to sobie w grudniu dość mocno, więc wizja w głowie była bardzo konkretna;)
A tymczasem, cóż, było trochę inaczej. ZNOWU.
Bieszczady przywitały nas deszczem i bardzo marnymi resztkami śniegu tu i ówdzie. Nie odmówiliśmy sobie mimo wszystko niewielkiego górskiego spacerku w deszczu, (w końcu ja całkiem serio lubię deeeeszcz w Cisnej...), zacierając ręce na zbliżające się ochłodzenie i ośnieżenie naszych ukochanych gór. Ochłodzenie i śnieg nadeszły, a wraz z nimi nieciekawa brzuszkowa infekcja Pirata... Dlatego plany wycieczkowe musieliśmy zweryfikować dość mocno, bo dzieciak nie nadawał się na żadne wycieczki. Było trochę strachu o męczącego się malucha ale na szczęście infekcja byłą w miarę łagodna, no i szczęśliwie niezaraźliwa (bo też obawialiśmy się mieć na sumieniu całą nasza ekipę). Z jasnych stron zaistniałej sytuacji, przeczytałam rewelacyjną książkę (Anomalia autorstwa Hervé Le Tellier, z nagrodą Goncourt 2020. Porywająca, błyskotliwa i wciągająca, świetnie napisana, skłaniająca do przemyśleń) .
A gdy Piratowi się polepszyło, weszły narty - wyciąg mieliśmy w zasięgu spacerku. Narty dotychczas nie dawały mi jakiejś niesamowitej frajdy, jeździłam nie na tyle dobrze, żeby się tą jazdą bawić. I nastąpił przełom, zdecydowałam się na dwie godzinki z instruktorem i dało mi to bardzo dużo, i jaram się tymi nartami bardzo i liczę na więcej jeszcze w tym roku.
Było więc inaczej, i nie mogę powiedzieć, że nie mam niedosytu, ale ogóle wrażenia jednak pozytywne. Góry robią dobrze, nawet w takich ograniczonych ilościach.
Co prawda to kolejna sytuacja, kiedy musieliśmy zmieniać plany i dostosowywać się do okoliczności, przez ostatnie dwa lata wszyscy mamy w takich sytuacjach sporą praktykę. Nie wiem tylko, czy ta praktyka jeszcze czyni mistrza, czy po prostu już okropnie męczy. Już chyba jednak męczy. Już bym chciała móc wykazywać się mniejszą elastycznością;)
A tymczasem trochę zdjęć z tego, co udało się tym razem (głównie mężowi) pochodzić.
Pola, bo nie można się nastawiać ! Trzeba robić to, czego od kilku lat się od Ciebie uczę: czerpać siły z tych małych, codziennych przyjemności. Ja wiem, że ostatni rok dał Ci w kość i jest to bardzo trudne, ale włącz znowu w sobie Pollyannę dziewczyno ! :-)
OdpowiedzUsuńZmartwienia zmartwieniami, a Ty wyglądasz ślicznie. Skąd szalik ?
OdpowiedzUsuńEch!!! I tak zazdroszczę Ci tych Bieszczadów 😊!!! Marzą mi się od dawna, ale mamy tak daleko, że ostatecznie wybieramy inne górki.
OdpowiedzUsuńTrochę też drażni mnie ta niepewność, czy planowana wycieczka dojcie do skutku. Dlatego staram się (choć to dla mnie bardzo trudne 🙃) nie planować.
Pozdrawiam serdecznie 😊!!!