nicnierobienie

Bycie nieustannie zajętym zrobiło się już, przynajmniej w pewnym kręgach, trochę passé. Mówi się o tym coraz więcej, i coraz więcej osób rozumie, że nie jesteśmy robocikami, i z wielu względów, trzeba sobie zrobić czasami wolne.

 

I teraz, gdy powoli zaczynamy przechodzić do porządku dziennego nad pytaniem "czy w ogóle", i akceptujemy powoli że mamy prawo do czasu dla siebie, nadciąga złowieszcze "jak".

Tu oczywiście na odsiecz przybywają liczne trendy i mody, inspiracje i pomysły na to, jak warto ten wolny (i teoretycznie dla siebie) czas spędzać. Wszystko zmienia się oczywiście bardzo szybko, i można z trendi-wypoczynkiem nie zdążyć.

Dlatego, na wszelki wypadek nie odłączamy się. Cali ogarnięci FOMO, pozostajemy na wszelki wypadek z jednym palcem na gładkiej szybce i jednym okiem na przeestetyzowanych kwadratach. I niby wypoczywamy, ale dostarczamy temu naszemu mózgowi coraz to nowe bodźce, i sprawiamy, że nasze głowy są nieustannie w jakimś przynajmniej stopniu zaangażowane. Trochę na podobnej zasadzie chyba boimy się całkowitej ciszy i jakoś bardziej komfortowo się mamy gdy "coś nam brzęczy".

Zresztą, nawet już zostawiając tę zdemonizowaną nową technologię, czujemy jakiś przykaz wewnętrzny "czegośrobienia" i trochę do tego "naszego wolnego czasu" podchodzimy ambicjonalnie i zadaniowo. Żeby wykorzystać go jak najlepiej, najefektywniej.

Ja też tak trochę mam. Planuję nam wolne popołudnia, dni i weekendy, żeby fajnie spędzić czas, żeby nam nie przeciekł między palcami, bo co się będziemy tak snuć w piżamach, gdy świat czeka!

Ale mój Specjalny Stan trochę mi tu przychodzi na odsiecz. I czasem odcina dopływ energii po prostu. Mam tę chwilę - chwilunię dla siebie i, uwaga, nie wykorzystuję jej konstruktywnie! W ogóle jej nie wykorzystuję, ona sobie po prostu trwa. I ja razem z nią trwam, z ta chwilą dla siebie, leżę, gapię się przed siebie, albo zamykam oczy. I nic nie robię. I nie myślę, nie planuję. Po prostu sobie jestem. I czuję. Czuję, że jest mi wygodnie, czuję delikatny zapach olejków eterycznych, albo popijanej herbaty. Jest mi to ostatnio cholernie potrzebne i, początkowo na zasadzie "no dobra w końcu ciąża, trzeba się czasem polenić", ale teraz już bez żadnych usprawiedliwień, odcinam się od bodźców i daje mi to cudowną niewysłowioną ulgę, jak haust świeżego, chłodnego powietrza po dusznym smrodku.

Polecam szczerze, w ciąży, w pracy, w codzienności, w obowiązkach.