wdzięczność

 
Pisałam kiedyś, że wdzięczność ma moc. Że dobrze robi nam i światu..

Wdzięczność ma dla mnie dużo wspólnego z łapaniem dystansu i zwiększaniem perspektywy. A ten dystans, choć to może prostacki mechanizm, działa czasem na zasadzie porównania się z tzw. reszta świata. I zobaczenia sobie w tej globalnej perspektywie, że już to, gdzie dane mi się było urodzić, to jak szóstka w lotka. Że jestem bezpieczna, i moi najbliżsi są. Że jest mi ciepło i komfortowo, że mam co jeść i w co się ubrać. Wiecie, te niby oczywistości, które każdego chyba czasem uderzają - jakimi jesteśmy szczęściarzami.
Gdy do tego dodać ogólne zdrowie, sprawność fizyczną i umysłową, świetny związek, najlepsze na świecie dzieci, to można się z tego wszystkiego zachłysnąć.

Do niedawna wydawało mi się, że to bardzo dobra postawa, która trochę uczy pokory, pozwala docenić swoje życie, i dalej niemal automatycznie poczuć się szczęśliwym.

Ale przeczytałam, już jakiś czas temu, wywiad w WO Extra z jedną panią psycholog. I ona trochę krytykowała popularny od jakiegoś czasu trend prowadzenia dzienników wdzięczności, jako kolejny gadżet (a tu przypomina mi się ten mój tekst o trendach).
Mówiła, że to kolejna presja na jedynie słuszną wizję życia, wspominała nawet o "terrorze wdzięczności".

I ten temat trochę we mnie siedział. Jak to jest z ta wdzięcznością? Pomaga i buduje, czy uwiera?
I doszłam do wniosku, że to rzeczywiście nie jest tak uniwersalna metoda na szczęście jak mi się wydawało. Że u bardziej wrażliwych może wywołać poczucie winy ("jakim prawem ja mam tyle, a tyle ludzi cierpi niedostatki?"). U tych neurotycznych strach o przyszłość ("jest tak pięknie, że niedługo na pewno coś się schrzani"). U tych ambitnych poczucie niedosytu ("mam dużo, ale inni mają jeszcze więcej"). U obowiązkowych - kolejną pozycję na liście "do zrobienia". U szukających poklasku - kolejną sferę do udowodnienia, że tu też daję radę. I chyba faktycznie "dzienniczek wdzięczności" to nie jest do końca moja bajka.

Myślę sobie, że moja bajka to ta wdzięczność ogólna i spontaniczna, to uświadomienie sobie gdzie jesteśmy, kim jesteśmy i co mamy. Taka wdzięczność zauważająca. Dostrzeżenie i docenienie chwili, dla takiego promyka szczęśliwości, który automatycznie każe spojrzeć w górę i krzyknąć "dzięki!". Koi nienasycenie i zachłanność, pozwala trochę przyhamować ambicje i zachcianki, daje uczucie spokoju i spełnienia.

Strasznie jestem ciekawa jak jest u Was.