Migotanie, blaski i dzwoneczki

Zaczął się z przytupem, cały ten czas dzwoneczków, światełek, i hohoho-czy-są-tu-grzeczne-dzieci. Czas tego wymiętolonego, sponiewieranego wciskaniem wszędzie ducha świąt.

Sypnęło. Zabieliło, zmiękczyło listopadową surowość, zalśniło.
Wyjęliśmy sanki i pobiegliśmy korzystać z okazji, bo w tamtym roku za wiele ich nie było. Śnieg trzeszczy pod butami i pachnie białością, sanki z przed prawie trzydziestu lat dają radę aż miło. Zjeżdżamy z Wielkiej Ogromnej Góry osiedlowej, oczy łzawią od wiatru i śmiechu, dzieci piszczą z radości. Bijemy rekordy, kto pojedzie dalej i zrobi najdłuższy sankowy ślad. Dzieciaki robią orły w śniegu, zaśmiewają się i zadeptują je zanim jeszcze zdążą się dobrze podnieść.
Z balkonu sąsiedniego bloku słychać delikatne dzwonienie. Lepszego klimatu być nie mogło.

 

Rumieńce, przemoczone rękawiczki, błyszczące oczy.
Wracamy jeszcze wśród śmiechu, dzieciaki ciągną sanki na zmianę.
A w domu cała ta szczęśliwa bańka pęka gwałtownie i prawdziwe życie wali nas z placka w te uśmiechnięte twarze, bo mieszanka głodu, zmęczenia i wielkich emocji skutkuje awanturą, histerią i buntem. Dla zachowania równowagi, za słodko być nie może.

I ten Mikołaj.
Już w poniedziałek rano się zaczęło. Rozpakowali pakiecik z adwentowego kalendarza. Z zadaniem upieczenia ciasteczek dla Świętego Mikołaja. Przypomniało nam się o tym trochę późno, bo w zasadzie to spać już by należało. Ale zadanie trzeba wykonać, nie ma wyjścia.
Przyszurali swoje krzesełka, ustawili się ciasno przy mnie, pilnowali, żeby mi sprawiedliwie pomagali sypać mąkę i cukier, i masło, mikser i wagę włączać na zmianę, kto ile ma foremek, i jakie i dlaczego ona ma kaczkę mamo, i ja tes chce tlaktola. Iskra podśpiewuje i upycha na grubo ciasto do foremki, Wilczek rozwałkowuje na krzywe placki. Wycinają krzywe samoloty, koślawe auta i nieproporcjonalne kaczki. Piękne. A oni cali w mące i emocjach. Potem ulepili jeszcze"dowolne wariacje", czyli dwie bezkształtne formy żabę i rybę piłę.
Zapachniało.

Ciasteczka dla Mikołaja na talerzu, mleko w szklance. Oczy mocno zamknięte, ale buzie się nie zamykają. Wilczkowi rozwiązuje się worek z pytaniami zadawanymi świszczącym, teatralnym szeptem, Iskra śpiewa hohoha, tralala, co to za Mikołaaaj. Gdy w końcu zasypiają, nam udziela się ten naiwnie radosny nastrój, pakujemy, wyjadamy mikołajowe ciasteczka, piszemy listy do grzecznych dzieci, z czarnej płyty miękko wybrzmiewa Nat King Cole.
Na zmianę tajniaczymy się z prezentami dla siebie, niby to na chwilę po coś wychodzimy, utykamy te książki i płyty pod poduszką, a potem, gdy idziemy spać, kładziemy się z udawaną obojętnością, ale jednak ostrożnie, na wszelki wypadek. Mamy naszego, tradycyjnie trochę przedwczesnego Mikołaja i listy do siebie pisane.

W nocy przebudzają się oboje, jakieś sny i przeżycia układają się w tych małych głowach, dużo tego wszystkiego do ogarnięcia. Rano wstają niewyspani, i u progu jęku i marudzenia dostrzegają kolorowe paczki. BYŁ! Ciasteczka zjadł! Prezenty są, hurra! Ta ich radość... wyskakana, wyśpiewana, najmocniejsza. Ściskająca w gardle aż.

I tak. Co prawda śnieg właśnie rozpaczliwie topnieje, jakiś wirus się przypałętał (a z nim i humorki marudzące) i trochę ten klimacik się nadpsuł, ale będzie pięknie, jeszcze się rozmigocze.