Sycylia z dziećmi

 

Bardzo mi się marzyły takie ferie w drugiej połowie lutego. To zazwyczaj taki kryzysowy czas, gdy tęsknię za słońcem i wiosną całą sobą. Wreszcie udało nam się zgrać wszystko tak, żeby pojechać. Wybraliśmy się na Sycylię.

Tydzień na Sycylii z dziećmi

Udało nam się na tym wyjeździe osiągnąć idealny balans między naturą a kulturą. Zwiedzaliśmy miasteczka, także te bardzo popularne, korzystając z pozasezonowej pustki. Korzystaliśmy z uroków natury, chodziliśmy po górach, gapiliśmy sie w morze, wypatrywaliśmy jaszczurek. Jedliśmy dużo pomarańczy (bo to sycylijski sezon na nie!), mozarelli i ricotty, piliśmy wino i kawę. Mieszkaliśmy w klimatycznym domku na zboczu góry, w oddali widzieliśmy Etnę, a blisko drzewa oliwne i pomarańczowe. Wystawialiśmy buzie do słońca, szukaliśmy muszelek, gubiliśmy się w labiryntach wąskich uliczek. Tydzień błogości totalnej.

Lądowaliśmy w Katanii, domek wynajęliśmy pod Syrakuzami. To siłą rzeczy zawęziło nam wyspę do jej wschodniej części. Mieliśmy tydzień, i zamiast robić powierzchowne zwiedzanie wszystkiego, skupiliśmy się na niespiesznym eksplorowaniu niewielkiej jej części. Przeplataliśmy naturę z miastami, żeby nie było zbyt monotonnie, i żeby dywersyfikować rodzaj zmęczenia u dzieci.

 

włoskie poranki

Taras z widokiem na Syrakuzy z jednej strony i Etnę z drugiej

Kanion Cavagrande del Cassibile

 

 

Natura na Sycylii

Zależało nam żeby trochę połazić. Stęskniłam się za naturą śródziemnomorską. Za tym światłem szczególnym, kolorytem i bogactwem różnorodności. Chciało nam się widoków, zapachów i nawet tych kolczastych chaszczów. Chciało nam się innego kąta padania promieni słonecznych, nagrzanych skał, dziko rosnących, aromatycznych ziół. Gór nam się chciało i widoków, morza błękitu.

To wszystko na Sycylii odnaleźliśmy. Przyroda jeszcze nie w pełnym rozkwicie, ale też wcale wcześniej nie do końca uśpiona. Znaleźliśmy więc świeżość wiosenną, ale bez naszej północnej burości. Spacerowaliśmy po pięknym wybrzeżu, wędrowaliśmy po wspaniałych wąwozach, zachwycaliśmy się lazurowym morzem. Natura na Sycylii jest bardzo różnorodna, na niewielkim terenie skoncentrowane są piękne różności - morze, góry, skałki, wąwozy, roślinność...

A nad wszystkim góruje...

Królowa Etna

Mieliśmy trochę problem, bo już jakiś czas temu Pirat wgrał sobie lęk przed wulkanami. Gdy zupełnie luźno rozmawialiśmy o wyjazdach i wakacjach, on mówił, że wakacje owszem, chętnie, ale tylko nie Włochy, bo tam są wulkany. I oto byliśmy, 60km od największego czynnego wulkanu w Europie, na który w dodatku planowaliśmy się wybrać... Lęk zaczęliśmy oswajać wcześniej, mówiąc bardzo ogólnie, że wulkany wcale niekoniecznie są groźne, że nawet w Górach Świętokrzyskich były wulkany, że erupcja jest bardzo lokalna, a na zboczach wulkanów ludzie mieszkają i mają się dobrze. I tak zostawiliśmy temat, do przetrawienia. 

Któregoś dnia oznajmiliśmy dzieciom, że jedziemy na trekking w kierunku najwyższego szczytu Sycylii. Starszaki wiedziały oczywiście o czym mowa, ale Pirat nie od razu zajarzył. Potem, gdy dotarliśmy na początek szlaku, zapytał, czy "przypadkiem nie idziemy na Etnę?", ale wszystko wyglądało niewinnie, górsko po prostu, choć ziemia faktycznie dość czarna.

To była  rewelacyjna wycieczka. Połączenie surowych, górskich krajobrazów Etny z obłędnym widokiem wybrzeża i migocącego morza było jedyne w swoim rodzaju. Dotarliśmy dość wysoko, widoczność była idealna, wulkan w pewnym momencie wypuścił charakterystyczny obłok. Pył osiadł nam na włosach, i samochodzie i w naszych sercach. Strach Pirata ulotnił się jak ten wulkaniczny dymek.

Miasta i miasteczka na Sycylii

Pierwszym, oczywistym wyborem były Syrakuzy. Tu skupiliśmy się głównie na Ortygii, czyli czyli półwyspie, na którym znajduje się antyczna część miasta, przepięknie położona, pełna zabytków, które robią wrażenie nawet podczas niezobowiązującego spaceru wśród uliczek, placów, świątyń, fontann. Zwiedziliśmy też Modikę, przepiękne barokowe miasto na wzgórzu, całe w wąskich uliczkach i schodach, stolicę rewelacyjnej czekolady. Na krócej zajrzeliśmy do złocisto bursztynowego Noto i słynnej, przepięknej Taorminy. 

próbowali liczyć schody... wyszło dużo:D

Modika, widok"milion schodów później"

Najsłynniejsza i najstarsza czekolaternia w Modice. Słynie z czekolady wyrabianej według receptury azteckiej

Złote barokowe Noto

Syrakuzy

 

 

trochę wiało czasem, ale kto by się tym przejmował, gdy tyle muszelek do zbierania

Przepiękny nadmorski rezerwat Vendicari

Patrzę na te zdjęcia, i wydaje mi się ten wyjazd trochę snem odległym, w jakimś innym świecie. Miły to sen był, bardzo.