muzeum Lumière

Pisałam już, że Lyon to miasto światła. Tak się składa, że francuscy pionierzy kinematografii, która przecież ze światłem ma wiele wspólnego, nazywali się Lumière (czyli światło właśnie). Do muzeum im poświęconego wybraliśmy się ostatnio, w ramach "gdzie by tu się ruszyć, gdy zimno i pada".

Muzeum znajduje się w imponującej willi Antoniego Lumière (ojca wynalazców). Była nazywana także zamkiem Lumière, co nie dziwi, gdy patrzy się na rozmach z jakim została zaprojektowana. Nie jest duże, ale pozwala zapoznać się z historią powstania kinematografu i kina jako takiego. Bracia Lumière mieli też spory wkład w rozwój fotografii, wynaleźli np autochrom - technikę otrzymywania kolorowych fotografii, na specjalnej szklanej płytce.

Makieta "zamku Lumière" 

 prehistoria kina, czyli zabawa iluzją.

 Klimatyczny plakat zapraszający na pierwsze pokazy filmowe.

 Pierwsze zdjęcia w ruchu

 

A to sypialnia Augusta Lumière. 

Festiwal Świateł

Lyon jest miastem światła; słowo Lumière przewija się tutaj w różnych kontekstach. Między innymi to tutaj bracia Lumière nakręcili swój pierwszy film. Od wielu lat, Lyon pracuje również nad doskonaleniem systemu świetlnego, zmniejszeniem zanieczyszczenia światłem. I od 15 lat odbywa się tu Festiwal Światła.

W weekend okalający 8 grudnia (święto maryjne, na pamiątkę cudownego ocalenia miasta od epidemii. Mieszkańcy początkowo stawiali w oknach zapalone świece) miasto ogarnia świetlne szaleństwo. Przybywają tłumy z całego świata (w ubiegłym roku 4 miliony zwiedzających). Są przeróżne, mniejsze i większe, instalacje, rewelacyjnie wykorzystujący fasady budynków mapping (wsparty muzycznie), rzeźby, mini spektakle. Wszystko na ogromną skalę, z prawdziwym rozmachem.

Nie udało nam się niestety zobaczyć wszystkiego. Nasz maluch nie jest już tak mały, żeby zasnąć sobie beztrosko w chuście, ani tak duży, żeby impreza specjalnie go zainteresowała. Do tego ogromne tłumy i hałas - dlatego oglądanie rozłożyliśmy na trzy dni, z Młodzieńcem w nosidle (wózek to stanowczo zły pomysł na takie imprezy). Ale to, co widzieliśmy zrobiło wrażenie. Olbrzymia instalacja chińska w parku - z prawdziwym lasem lampionów, teatrem cieni, kwiatami lotosu na jeziorze, niezwykłe historie opowiadane na murach zabytkowych budynków, czy rozświetlone konewki na skwerku... Podobało nam się.
Wiele osób mieszkających w Lyonie na stałe narzeka na powtarzalność, na to, że instalacje są co roku podobne. Może i są, przyznam zresztą, że poprzedni Festiwal Świateł zrobił na mnie większe wrażenie, ale przypuszczam, że to głównie ze względu na totalną swobodę czasową i beztroskę bezdzieciową.

 

Więcej
http://www.archirama.pl/architektura/zaczarowany-lyon-czyli-festiwal-swiatel-jakiego-swiat-nie-widzial,67_1332.html#

wiatr w oczy

Może to listopadowa nostalgia za ojczyzną, może kolejna psia kupa na kole wózka, a może ostatnie przygody z francuskim bankiem, który bez uprzedzenia zamknął swoje agencje i możliwość dokonywania transakcji internetowych na cztery dni...

Dotychczas pisałam o Francji w (prawie) samych superlatywach, o uroczych miasteczkach, pięknych krajobrazach, wspaniałych parkach... Żeby obraz nie był zbyt jednolity i zdrowa równowaga utrzymana, dziś trochę marudzenia.

Cóż więc wyprowadza mnie tu z równowagi?

Po pierwsze, potworna biurokracja. Już wspominałam o tym, że zwykłe konto bankowe otwieraliśmy przez dwie godziny. Wydrukowano nam pół ryzy papieru. Ponadto, do wglądu wymagana była umowa mieszkaniowa i umowa o pracę. Jeśli chodzi o wynajęcie mieszkania, to totalnie niemożliwe jest wynajęcie go bez umowy o pracę, do tego mile widziana opinia od poprzedniego wynajmującego, dlatego zdalne wynajęcie mieszkania (i to przez obywatela dzikiego wschodu) było prawdziwym wyzwaniem.

Psie kupy. Są wszechobecne. Choć Lyon pod tym względem i tak nie jest taki najgorszy. Jednak spacer z wózkiem to prawdziwa szkoła ekwilibrystyki (jak nie jedno koło to drugie, jak nie wózkiem, to butem...)

Totalny brak elastyczności. To jest dość szeroki temat. Czasem mam wrażenie, że Francuzi żyją z klapkami na oczach. Do pracy sekretarki, niezbędne jest skończenie szkoły sekretarskiej, kilkuletnie doświadczenie na podobnym stanowisku się nie liczy, warunkiem koniecznym do pracy w turystyce jest szkoła turystyczna, znajomość języków i doświadczenie w obsłudze klienta jest na dalszym planie...itp

Jedzenie o sztywno wyznaczonych porach. Generalnie łatwo się zorientować, która jest godzina - o 11.40 jedzeniowe punkty świecą pustkami, ale gdy tylko wybije 12, kolejki jak w PRL. To oczywiście wiąże się z odgórnie ustaloną przerwą na lunch. Ale podobnie jest w weekendy - o 12 place zabaw, ulice czy sklepy pustoszeją, wszyscy idą jeść. Albo np w restauracjach w turystycznych miejscowościach. Kuchnia jest otwarta między 12 a 14 i nikogo nie obchodzi, że jakiś zbłąkany turysta nie zgłodniał o 15. Trudno, turysto, radź sobie sam, czekaj do 18 lub 19.

Jednostronny laicyzm, stosowany tylko w stosunku do religii chrześcijańskiej. Muzułmanie obnoszą się ze swoją tradycją, obyczajami, prawem bez ograniczeń. Często totalnie bez poszanowania tradycji, obyczajów, czy prawa kraju, w którym goszczą. To zresztą poważny temat i spory kłopot we Francji.

Techniciens, potrzebni do wszystkiego, z którymi szalenie ciężko jest się umówić, którzy cenią się niemiłosiernie, i mają bardzo wąskie specjalizacje. Np informatyk, który stwierdza, że komputer jest zepsuty i boi się go rozkręcić i podmienić kartę graficzną (żeby sprawdzić, czy to karta, czy płyta główna). Po wszystkim zresztą okazuje się, że wystarczy leciutko zgiąć jeden drucik...

I wiatr... Przenikliwy, zimny, wiejący we wszystkie strony naraz. Te zdjęcia są sprzed dwóch tygodni, gdy jeszcze nie było zimno.

.

niezłe bagno

 "Jedziemy na spacer". Pojechaliśmy. Drogowskaz "Bagna" zdecydowanie nie zapowiadał takiego miłego czasu, spodziewałam się raczej gubienia obuwia (mam takie przykre doświadczenia z dużym błotem -
trampki pochłonięte na amen), chmary komarów i smrodku. A tu ścieżki nadające się do niekaloszowych butów, piękne, naturalne rozlewiska, ławeczki i punkty do nieinwazyjnej i wygodnej obserwacji ptaków. Z tablicami informacyjnymi. Ach ci Francuzi, niby dziko, naturalnie i ucieczka od cywilizacji, a jednak dyskretne udogodnienia tu i tam wprowadzone...

Wygodne to bardzo trzeba przyznać, zwłaszcza z dziecięciem, jego wózkiem i Nagłym Głodem, który absolutnie nie wytrzyma do samochodu, i w te pędy trzeba organizować piknik, bo dziecię słabuje, jęczy z wyczerpania i patrzy łzawo głodnymi oczętami, bo przecież jadło już DWIE godziny temu.

time passes slowly and fades away

 

Lyon jest najstarszym miastem we Francji. Został założony jeszcze przez Rzymian (w 43 p.n.e.) jako Lugdunum. Otacza nas więc kawał historii.

Wybraliśmy się ostatnio na spacer do starożytnych amfiteatrów. Warto je zobaczyć, obok znajduje się całkiem muzeum starożytne i ładny parczek idealny na piknik, czy po prostu miłe spędzenie czasu.
Lubię takie miejsca, gdy stanowią część żyjącego miasta - przemawiają do mnie zdecydowanie bardziej niż wszelkie muzea. Zawsze rusza wyobraźnia, że po tych schodkach właśnie wchodzili sobie jacyś starożytni w togach rozmawiając o polityce cesarza Oktawiana Augusta czy najlepszej łaźni w mieście. I jest jeszcze pytanie, jak będą sobie wyobrażać nas i nasze czasy za setki lat... Inaczej się postrzega nasz konkretny moment w dziejach. "Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy?"

Takie tam niezobowiązujące filozofowanie, które do żadnych odkrywczych wniosków nie prowadzi, ale jak dobrze robi umysłowi obciążonemu problemami dnia codziennego.

 

 

where will we be when the summer's gone

Mały, trzydniowy wypad, wyciskanie wakacji do samego końca.
Ruszyliśmy rowerami na północ od Lyonu, do krainy drobnych jeziorek la Dombes. Udało nam się zapakować graty na rowery (łącznie z namiotem!).
Byliśmy też w parku ptaków. Ogromny teren pełen najróżniejszych gatunków z całego świata, robiło wrażenie. Spędziliśmy tam cały dzień (na terenie parku, jak to we Francji, było kilka knajpek z jedzeniem, i oczywiście, miejsca na piknik).

Przysiedliśmy sobie w którymś momencie w spokojniejszym miejscu, by mały rozentuzjazmowany ornitolog zażył drzemki. I gdy przechodząca obok para zrobiła jakieś pięćdziesiąte zdjęcie spacerującemu pawiowi (każde z nich robiło swoim aparatem), pomyślałam sobie, jak bardzo typowe jest ostatnio oglądanie świata przez obiektyw aparatu (lub komórki). Trzeba przyznać, że dość mocno ogranicza to wizję, nie tylko w dosłowny sposób. Sami tworzymy sobie w ten sposób jakąś barierę między nami a światem, odgradzamy bezpiecznym ekranem.

Tak mocno skupiamy się na pozornym łowieniu wspomnień, że zapominamy o autentycznym przeżywaniu tego, gdzie jesteśmy i co robimy tu i teraz.

Efektem są tysiące kiepskich zdjęć i nudnych filmików, których nikt potem nie chce oglądać, brak faktycznych wspomnień, obrazów dźwięków, czy zapachów w głowie. Szkoda tak na własne życzenie pozbawiać się wspaniałych doznań...