O rodzicielstwie we Francji i w Polsce. Część II

Chciałabym dzisiaj uzupełnić mój post o byciu rodzicem w Polsce i we Francji. Do pierwszej 

części - o ciąży i porodzie zapraszam tutaj.

Jak już wspomniałam, podejście do dzieci we Francji różni się dość mocno od tego w Polsce. I, jak to zwykle bywa, obserwuję rzeczy fajne i mniej fajne (oczywiście z mojego punktu widzenia).

Co jest we Francji fajne, to pieniądze... Tak to się jakoś dzieje, że się przy dziecku przydają. I ma znaczenie to, że od szóstego miesiąca ciąży we Francji cała opieka medyczna jest za darmo, łącznie z lekami, że przysługuje bezpłatna "opieka okołoporodowa", że poza becikowym, na każde dziecko co miesiąc wpływa całkiem konkretna kwota.

Co jest natomiast nie jest fajne... Do mamy należy urodzenie dziecka. Wychowanie jest tutaj jakby mniej istotne. Kobieta rzadko karmi piersią, do pracy wraca po 3-4 miesiącach i od tego momentu opiekują się nim inni. Różne przypadkowe nianie, żłobki i inne instytucje (dość popularną formą sa assistantes maternelles, czyli nianie mające w opiece 3-4 dzieci. Wychodzi to korzystnie finansowo i dla niani i dla rodziców, ale dla malucha już niekoniecznie). Potem jest przedszkole i szkoła. Co ciekawe, i o czym dowiedziałam się ostatnio, dziecko ma prawo opuścić szkołę tylko dwa dni w miesiącu - chore, czy nie. Katar, grypa czy zatrucie pokarmowe... do szkoły trzeba chodzić, nieważne że zaraża się innych, choroba trwa dłużej a zdolności przyswajania są żadne... 

Gdy dodać do tego francuski tryb pracy (w związku z dość długa przerwą w południe, Francuzi są w pracy od 9 do 18-19), w ciągu tygodnia rodzic widzi dziecko tylko tyle, żeby powiedzieć mu dzień dobry i dobranoc.
Rodzic w zasadzie zajmuje się dzieckiem w weekendy, i tym wielu rodziców jest szalenie zmęczonych, bo dziecko jest męczące, wkurzające i angażujące. Wierzę zresztą, że to łatwe nie jest, wychowywać swoje dziecko tylko dwa dni w tygodniu i tylko wtedy budować z nim relacje, podczas gdy w tygodniu większość czasu spędza z kimś innym. Trochę to smutne, że rezygnuje się z własnego dziecka i oddaje się obcym ludziom jedyną w swoim rodzaju relację.

Ale za to francuskie dzieci spędzają mnóstwo czasu na dworze. Na placach zabaw, w parkach, na rowerkach, rolkach i hulajnogach, biegają i skaczą i siedzą na dworze. To jest fajne.

O ile w Polsce częstą tendencją jest przesadna opieka i troska o dziecko, o tyle francuskich rodziców cechuje w tej kwestii przesadny czasem luz - na placach zabaw dzieciaki często pozostawione same sobie biegają zaglucone, spadają z huśtawek i biją inne dzieci.

O ile w Polsce nie tak rzadkim widokiem jest dzieciak w maju odziany w czapeczkę i kombinezonik, a przykryty kocykiem, o tyle u francuskiego malucha rzadkim widokiem nie są gołe nogi w grudniu. (przy czym, co ciekawe, w centrach handlowych wózki osłonięte są szczelnie folią przeciwdeszczową, a biedne dziecię nie ma nawet rozpiętej kurtki). Innym widokiem, świadczącym o dużym luzie francuskich rodziców, są noworodki (dosłownie dwu, trzytygodniowe) w centrach handlowych właśnie.

O ile w Polsce przyjście na świat dziecka oznacza totalną rewolucję, często włączenie opcji Matki Polki, i z automatu totalną rezygnację z siebie, a dziecko staje się priorytetem pod każdym względem. O tyle we Francji dziecko ma od początku znać swoje miejsce. Na porządku dziennym są teksty "męczysz mnie" "jesteś wkurzający", "zamknij się" itp Dość typowym obrazkiem jest mama lub niania rozmawiająca z kimś przez telefon lub na żywo, a obok wyjący maluch (na którego totalnie nie zwraca się uwagi), który np zaplątał się w paski od wózka/ spadła mu czapka na oczy. (Jednak niewątpliwym pozytywem takiej postawy jest to, że nie zwraca się też uwagi na dzieciaka w rozkwicie buntu dwulatka, który wyje, bo czegoś mu zabroniono/odmówiono. Nie ma typowych w Polsce pogardliwych spojrzeń pt "co za matka, nie ogarnia własnego dziecka")

I tak dalej.

To takie cechy, które najbardziej rzuciły mi się w oczy. 

Zdaję sobie sprawę, że tekst jest pełen uogólnień i uproszczeń. A mnie, tradycyjnie, najbliższy jest wspaniały złoty środek.