2020. podsumowanie

 

Rok 2020. Jaki był, wiemy wszyscy. Wyjątkowy i niezapomniany, wiadomo.

Nie bardzo wiem, tak szczerze, co mam o nim napisać. 

Nie robiłam żadnej lemoniady z cytryn życia. Czasem było bardzo trudno i miałam ochotę wysiąść na chwilę z tego świata, kraju, domu.

Ale cały czas mam poczucie, że jestem ogromną szczęściarą, bo w gruncie rzeczy w naszym prywatnym życiu dramatów nie było.

Oczywiście, nie było też paru ładnych wyjazdów, wielu wyjść, spotkań, nie było normalności, spokoju i rutyny, ale poczucie przyzwoitości nie pozwala mi narzekać za bardzo.

Mimo wszystko, nic mi ten rok nie przewartościował w życiu, kręgosłup mam poustawiany i bez pandemii. I bez pandemii każdego dnia doceniam moje życie i te wszystkie oczywistości, jak zdrowie, rodzinę, poczucie bezpieczeństwa.

Dlatego zapraszam Was na małe podsumowanie naszego dobrego i zwykłego życia, mimo okoliczności.

styczniowe Bieszczady i jedyny ubiegłoroczny śnieg

Puszcza Białowieska. Miało być bardziej zimowo, ale i tak tradycyjnie nas urzekła.

Pierwszy lockdown i nowy talent mojego męża, croissanty

mamo, wydrukujesz nam kolorowanki? Czyli home office...

Chwilę przed jednym z wybornych pandemicznych pomysłów, czyli zamknięciem lasów

a latka lecą

i przyszedł maj

komiksomania

Przerwa od rzeczywistości w Górach Świętokrzyskich. 

I znowu lasy, chaszcze, łazęga

jedna z nielicznych chwil we dwoje

wyczekane wakacje z prawdziwego zdarzenia, czyli Mazury

wrzesień, weekend, wąwozy

gdy stwierdzasz, że szklane ekrany nie są jednak takie złe

ciacha dla Mikołaja!

i jeszcze jeden wypad. Tatry z dziećmi

Tak patrzę na te zdjęcia i wynika z nich, że rok 2020 spędziliśmy włócząc się po lasach... Całkiem to piękna nieprawda;) Jakoś nie wiem, gdzie te zdjęcia, gdy z furią w oczach próbuję ogarnąć bajzel w domu, obgryzam paznokcie z nerwów w pracy i tracę cierpliwość wobec dzieci;)