Alpy z dziećmi i namiotem

To był prawdopodobnie ostatni wypad w Alpy w najbliższym czasie. Ostatni, ale za to niezapomniany. Bajkowa zupełnie rzeczywistość, odlot estetyczny, ta jedyna w swoim rodzaju medytacja kroków i oddechu, górska, nasycona brzmieniami cisza... Będzie mi tego brakować.

Harce na łące

Wiedząc, że życie potomstwo jak zwykle zweryfikuje nasze plany dotyczące wczesnego wyjazdu zaraz po szybkim śniadaniu i do samochodu zapakujemy się koło 11, postanowiliśmy dojechać na miejsce już w piątek. To oznaczało biwak w górach, z pięknym widokiem i milionami komarów. A w sobotę, już o 10 rano byliśmy na szlaku.

 

Na biwaku. Drobiazg, niepilnowany, zaczyna się rozłazić.

Szlaku, który uparcie, bezustannie i bezlitośnie prowadził w górę. Niby o to chodzi, ale miło, jak przy podejściu zdarzają się też wypłaszczone fragmenty pozwalające wyrównać oddech. Ale w końcu, po stu latach trawersowania wyszliśmy z lasu, a tam, tradycyjnie już, obłędne widoki wynagradzały trud (Podziwiałam je, gdy tylko pot nie zalewał mi oczu - w końcu wraz z lasem skończył się cień. I gdy nie patrzyłam z zawiścią na radośnie i bez wysiłku wbiegające grupki ludzi obciążonych niewielkimi plecaczkami z wodą).

Ale udało się koło południa dotrzeć na pierwszy punkt naszej wycieczki, czyli Lac du Crozet. Cudowne jezioro polodowcowe, idealnie przezroczyste, doskonale lodowate, wspaniale lazurowe. A tam, jak przystało na prawdziwych Francuzów, zjedliśmy obiad (nic specjalnego tym razem - liofilizaty, dziaciaki wystarczająco nas dociążyły), odpoczęliśmy trochę, wymoczyliśmy nogi żałując że nie mamy przy sobie kostiumów kąpielowych - okazało się, że zdecydowana większość z mijających nas beztroskich luzaków wspięła się nad jezioro dla samego jeziora i kąpieli w nim, spędzili miłe chwile wpatrując się w zimną toń, a inni wrzucali kamyczki do wody (kamyczki największą atrakcją każdego wyjazdu - niezależnie, na plac zabaw czy w Alpy).

Morale poprawione, ruszyliśmy dalej, na przełęcz Col de la Pra, i do schroniska położonego obok. Trasa przepiękna, a widoki obłędne. Na miejscu, poza kawką, była jeszcze dość zaskakująca część artystyczna -  na 2100m. n.p.m. nie spodziewaliśmy się mini koncertu folkowego i nauki tańców tradycyjnych... Potańczyliśmy więc sobie chwilę ( na scenie alternatywnej, dzieci nie uznały narzuconych z góry kroków) i ruszyliśmy w drogę powrotną.

Część artystyczna w schronisku. Scena alternatywna nie odpuszcza i zdobywa serca publiczności.

Tańczymy!

Przyznam, że miałam podczas całej imprezy niejakie poczucie absurdu, wśród tych gór...

Koń drogę do domu zna...

Zdjęcie butów i zmiana ciuchów działa prawdziwie uzdrawiająco

Było pięknie, góry z dziećmi są super, choć muszę przyznać, że ciężar naszej (lekkiej w sumie) córki i paru niezbędników dał mi się we znaki, i moje przeciążone kolano raczej mnie nie lubi...
A dzieciorzyzna zadowolona, pierwszą rzeczą jaką zrobili oboje następnego dnia rano, było wejście do nosideł... W sumie to im się nie dziwię i bardzo się cieszę, że przyjmują takie wycieczki w taki naturalny sposób, trochę mimochodem nasiąkają pasją, aktywnością i podziwem dla świata.

Warto, choć następny górski wypad planujemy już nie w roli mułów pociągowych. Na plecach woda i kurtka przeciwdeszczowa, na ustach piosenka, w głowie beztroska a przed oczami raj...