Bieszczady z dziećmi. "Lubię wracać tam gdzie byłem już"

 Nie byliśmy w letnich Bieszczadach od paru lat. Od paru lat wybieraliśmy raczej inne pory roku na nasze najulubieńsze góry. Wróciliśmy ostatnio, na chwilę. Rozłożyliśmy namiot i poczułam się, jakbym do domu wróciła.

Są takie miejsca, które zakotwiczają a jednocześnie dają poczucie wolności, gdzie wyrastają nam korzenie i skrzydła, gdzie nic nie muszę a wszystko mogę. Bieszczady są dla mnie takim miejscem właśnie.

Czapkę z głowy ściągał gdy
Wiatr gałęzie chylił drzewom
Śmiał się do słońca i śpiewał do gwiazd... Majster Bieda

 

Tradycyjne zdjęcie na głazie przy wejściu na przełęcz Orłowicza. Nie wiem, które to już takie?

Wiecie, od jakiegoś czasu mam tak, że czuję się w życiu trochę jakby mi ktoś przyspieszył prędkość odtwarzania, jak pod koniec reklam wyrobów medycznych. Za szybka jest dla mnie ta wesoła karuzela. A w górach życie mi zwalnia, nie zatrzymuje się totalnie, tylko dostosowuje się do tempa górskiej wędrówki. I to jest bardzo ważne dla mnie, żeby po życiu wędrować, a nie biec. Czasem pod górę, z wysiłkiem, czasem łapiąc lekką zadychę, ale zawsze rozglądając się na boki, zawsze uważając na drogę pod nogami, zawsze zauważając kolor liści, słysząc śpiew ptaków, czując zapach lasu. Zatrzymując się na trochę, by podziwiać widoki. Rozmawiając - naprawdę rozmawiając, a nie wymieniając informacje z najbliższymi.

O tym sobie zawsze przypominam w górach. Że chcę, żeby życie bardziej przypominało górską wędrówkę niż pęd po autostradzie.

I zabieram to ze sobą do domu, do codzienności to biorę.

"bo nogi córciu podnosi się brzuchem". Lekcje baletu (u lekko zmurszałej matki) w wydaniu górskim

Plecakowo

Dzień chillu. Przypominam sobie, jak się robi indiańskie warkoczyki do włosów