Strange, baby, don't you think I'm looking older

Powiem Wam, że szczerze i serdecznie się cieszę na ten listopad, na szarość i spokojność.

Ostatnie tygodnie, poza słońcem, obfitowały u nas w najrozmaitsze emocje. Wszystkie najintensywniejsze. Nie wszystkie przyjemne.

Męczące to było, czuję się starsza o parę lat.

Wśród tych tygodni przeintensywnych, zdarzały się na szczęście też cudowne momenty, pełne szurania w liściach i wystawiania twarzy do słońca, momenty błogie i powolne.

Bo ta energetyczność tego złota i słońca, którą się człowiek tradycyjnie próbuje nasycić na zapas, jest jednak inna niż soczysta energetyczność wiosenna. Jest spokojniejsza, powolniejsza, bardziej wyciszona.

I wiecie co, chociaż skończył się festiwal złota i październikowa uczta dla wszystkich zmysłów, to największą ochotę aktualnie mam na zakopanie się pod kocem i bezruch.

Po prostu. Zmęczona jestem okropnie.

Zmęczona, bo ciągle robię i nic nie jest porządnie zrobione. A wyrzuty sumienia tłoczą się w kolejce, który pierwszy, który większy. Cała gama.

Zmęczona tymi emocjami ostatnich tygodni.

Dlatego ten kocyk, ten sen zimowy.

Chce mi się klasycznego jazzu i przejmującego bluesa, plumkającego jak krople deszczu pianina i rzewnej gitary.

Chce mi się wełny i herbaty z sokiem malinowym od mamy. 

Chce mi się rutyny, zwykłości i spokoju.

Grubaśnych, wciągających powieści. 

Spacerów w szarzejących lasach. 

A szary i niedoceniany listopad to wszystko umożliwia i usprawiedliwia. Listopad to jedyny taki miesiąc kiedy można sobie legalnie nicniechcieć.

Odpaliliśmy nawilżacz powietrza, który dyfuzuje nam cudowne mieszanki olejków eterycznych.

Powiesiliśmy dodatkowe światełka w salonie.

Zaopatrzyliśmy się w swetry i wygodne, ciepłe buty. Na czytniku kilka książek, na półce nowe płyty.

Zwolnimy, uspokoimy chaos.

To będzie dobry listopad.