ostatnia słodycz w ciężkie wino

Panie: już czas. Tak długo lato trwało.
Rzuć na zegary słoneczne twój cień
i rozpuść wiatry na niwę dojrzałą.


Każ się napełnić ostatnim owocom;
niech je dwa jeszcze ciepłe dni opłyną,
znaglij je do spełnienia i wpędź z mocą
ostatnią słodycz w ciężkie wino.

Kto teraz nie ma domu, nigdy mieć nie będzie.
Kto teraz sam jest, długo pozostanie sam
i będzie czuwał, czytał, długie listy będzie
pisał i niespokojnie tu i tam
błądził w alejach, gdy wiatr liście pędzi.

Tak naprawdę, to mogłabym dzisiaj powtórzyć ten wpis z przed dwóch lat. Analogowo mi ostatnio, cudownie analogowo.
Zamiast płaskiej gładkiej estetyki na szklanym ekranie zanurzam się w wielowymiarowej zmysłowości jesieni.
Namacalność zamiast macania ekranu.
Błogosfera zamiast blogosfery.

 

Wwąchuję się w jesienność, w pieczoną paprykę, imbir i kardamon, w liście i kasztany (w domu w ilościach przemysłowych). Chrupie mi ta jesień liśćmi z pod stóp , trzaska płomieniem świeczki, albo ogniska, miękko otula wełną. A wszystko okrasza złotem z takim rozmachem, że barokowe cherubinki mogą czuć się jak ubodzy krewni.

Rzeczywistość jest taka piękna, że przedoskonały płaski świat wirtualny to jakiś żart. A ona nie chce nic w zamian - żadnego kupowania, klikania, udostępnaiania danych osobowych. Po prostu sobie jest i szafuje rozrzutnie tą wspaniałością

Dlatego uciekam od komputera, co i Wam polecam.