Bieszczady z dziećmi. Znowu!

Bardzo potrzebowałam tych wakacji. Potrzebowałam ich jak rekin ruchu. A wyjazd opóźniał się i komplikował, a do tego prognozy pogody były średnio optymistyczne. Gdy tylko okazało się, że możemy, stwierdziliśmy, że chrzanić deszcz, jedziemy wypoczywać, choćbyśmy mieli nie zdejmować kurtek przeciwdeszczowych.

I fakt, namiot rozkładaliśmy w deszczu.
Deszcz ukołysał nas do snu.
Deszcz obudził nas z rana.
A my byliśmy najszczęśliwsi na świecie, podśpiewując o deszczuuuuuuw Cisneeeeeej.

Dzieci śpiewały o "kapitanie Polska", chwale na wysokości i "tylko pić jeść spać jak to ma godzić/jak ta Małgosi" (wersje są sprzeczne)
I wszyscy razem o tym, jakie to miłeee. Jakie miłe...

Oj, bo było.

 

Miłe były deszczowe chwile w namiocie. Namiot od tego roku naprawdę duży, więc mieliśmy przestrzeń żeby sobie usiąść jak ludzie, popijać kawkę, poczytać, pogadać. Patrzeć na dzieci i nieustannie zadziwiać się jak fantastyczne zabawy potrafią wymyślać z niczego i jak mocno potrafią się pokłócić o byle co, i jak bardzo inaczej dorośli i dzieci patrzą na "nic" i "byle co".
 

Dziewczyna niosąca wodę

Miłe, bardzo miłe były górskie wycieczki z dziećmi. Kiedy niemowlę poklepuje cię po karku a ty  idziesz po połoninie i rozmawiasz sobie z sześciolatkiem o świecie, o prehistorii trochę dalszej (dinozaury) i nieco nowszej (jak rodzice się poznali). Kiedy czterolatka, wśród grzmotów burzowych przytula się do taty i mówi, że już się nie boi bo on jest najlepszym ochroniarzem. Albo gdy dzieciaki idą sobie razem i wymyślają, że są morskim konikiem i morskim żubrzykiem i zastanawiają się w jaki sposób taki morski żubr oddycha. I gdy siadamy sobie wszyscy razem na pikniku z widokiem chrupiemy aromatyczne letnie jabłka.

górskie wędrówki, takie męczące, że niektórzy padają

relaksik nad rzeką

I nasz camping taki miły. Z płynąca rzeczką i sąsiadującą z nią strefą chilloutu, drewnianą huśtawą i leżakami. I świetlicą pod dachem - z grami planszowymi, klockami i piłkarzykami, dobrym jedzeniem, dobrą muzyką (a to naprawdę rzadkie w ośrodkach turystycznych) i pozytywnymi ludźmi i mocno hippisującym klimatem.

A góry, ach, jakie góry były miłe. Majestatyczne i wspaniałe, najpiękniejsze. Zachwycają, imponują, każą zwolnić i gwarantują odpowiednią perspektywę wobec naszej zajętej i zabieganej codzienności. Po górach się chodzi i poza tym wspaniałym dystansem nabiera się szacunku do natury. A z każdym krokiem górskiej wędrówki jest się bliżej. Bliżej świata. Bliżej natury. Bliżej swoich bliskich. I bliżej samego siebie.

I burza coraz bliżej

Przegoniło nas szybciutko z Połoniny Caryńskiej