upon the swing

 

Dzieci, jak to zwykle w weekend, obudziły się o świcie, jak skowronki, gotowe do podboju świata, dobierania się do routera, zjadania książeczek, pierwszych prób podbierania kosmetyków mamy (to młodsza) oraz układania puzzli o porach roku, jeżdżenia na czołgu (paczka pampersów), twórczości artystycznej (to starszak). Za nic miały walentynki w dniu poprzednim, oraz urodziny rodzicielki.

Wzięliśmy towarzystwo do łóżka, licząc naiwnie na uszczknięcie jeszcze pół minutki półsnu... Cóż z tego, kiedy trzeba było przynosić daktylki (na poranny Wielki Głód) oraz picie, odsikiwać, przytulać, pilnować, żeby kokosząca się młodzież nie spadła z łóżka, wyjmować z buzi nielegalne przedmioty w funkcji gryzaka, robić zjeżdżalnie z nóg... Itd.

To już wstaliśmy w końcu.

Śniadanie. Błogie, weekendowe śniadanie, z wieczorem pieczonym chlebem, croissantami, jajkami na miękko...

I kawa weekendowa. Siadamy sobie wspólnie, włączamy muzykę, dzieci na dywanie zgodnie układają/burzą wieżę z klocków. Sielanka. Trwa ona parę drogocennych chwil, zanim wybuchnie konflikt, młodszy fan elektroniki, znudziwszy się klockami, podejdzie do wzmacniacza i raczy maksymalnie zwiększyć głośność. Starszak w tym czasie poczuje przypływ miłości do siostry i będzie ją przytulać z tą swoją subtelnością ciężarówki. Po chwili pozazdroszczą nam relaksu na kanapie i dołączą, nie przestając wydawać bardziej lub mniej sensowne dźwięki, wbijając łokcie i kolana we wszystkie nasze miękkie części ciała, sięgając do filiżanek, ściągając narzutę, wycierając czekoladowa buzię w moją nową bluzkę. Itd.

Tymczasem kawa cudownie dobudza i smakuje jak zawsze niebiańsko. Słońce zagląda przez (brudnawe) okna. A Możdżer brzmi pięknie jak zawsze. Sielanka trwa, choć jest trochę niedoskonała, upaprana tą czekoladą, z puzzlowo - klockowym chaosem na podłodze, ze śladami lepkich łapek na świeżo umytym lustrze.

Dobrze jest.