Nie tylko dzwoneczki, czyli jak żyć w grudniu

Zaczęło się. Rozhulało się wręcz konkretnie

Internet pęka w szwach od prezentowników, zdjęć z pięknych świątecznych przygotowań, zdjęcia puchatych swetrów, skarpet w reniferki, migającymi światełkami. Czas chyba największego rozdźwięku między internetami a rzeczywistością. W świecie wirtualnym wszyscy od pierwszego grudnia nucą sobie sympatycznie świąteczne piosenki, ich wysprzątane domy przystrajane są pięknymi ozdobami, ich dzieci ubrane w białe wełenki, a oni (ci wszyscy) nie mają nic do roboty poza fikuśnym przystrajaniem pierniczków. Nikogo nie dotknął kryzys ani pandemia, wszyscy są zbyt zajęci zapalaniem świeczek o zapachu cynamonu.

I niby wiemy wszyscy że to kreacja. Niby wiemy, że ściema i że te piękne obrazki mają po prostu robić kasę (a poza tym to też naturalne, że wszyscy staramy się robić raczej ładne zdjęcia). Ale sączy się ta okropna doskonałość i słodycz jak miód po palcach i ani się spostrzeżemy a ręce się całe lepią, i podłoga też. I przytłacza to wszystko, co w kontekście roku bieżącego jest szczególnie okrutne.

I tu wkraczam ja, cała potargana, w chaosie i w asyście mojego równie chaosiastego potomstwa, by przekonać Was (i siebie), że naprawdę nie musimy od 1 do 24 grudnia snuć się na świątecznym haju, odurzeni magią świąt i upojeni pierniczkowym zapachem.

Bo nawet w świątecznym uniesieniu wciąż trzeba pracować, odrabiać lekcje (i pilnować te zdalne), składać skarpety i wycierać gile. Klocki lego, mimo jednorazowej akcji sprzątania przed mikołajem wciąż boleśnie wbijają się w stopy. Moja racja jest mojsza w wydaniu rodzeństwa nie traci na intensywności, wręcz się nasila napędzana emocjami.

Nie jestem cynikiem, daleko mi do tego. Sama daję się ponieść. Ba, łapię się na proste chwyty wełnianych rękawic z warkoczowym splotem, przeklikuję te wszystkie piękne, nierealistyczne prezentowniki i wzdycham, że z takim lnianym obrusem to by jednak zupełnie inaczej wyglądała kuchnia, a przy okazji cała nasz rzeczywistość około posiłkowa. Na pewno śmialibyśmy się wesoło miło rozmawiając o kulturze i sztuce, zakąszając karczochem i zerkając na wysprzątany blat kuchenny. Wszystko to jak tylko ten obrus lniany...

A potem schodzę na ziemię. Do życia.

A w nim wciąż walczę z bałaganem, jednocześnie pracuję i rozmawiam z Wilczkiem o kostkomeduzie śmiercionośnej oglądam pięknowe lysunki Pirata (pociąg) i słucham pieśni o Dziadkuuuu do Orzechóww wykonaniu Iskry. W międzyczasie ogarniamy zdalne nauczanie. Codziennie przytakuję, gdy podniecone szepty zwierzają mi się jak to już się nie mogą doczekać świąt mamo. Załadowuję/rozładowuję pralkę nalewam picie nie-do-tego-kubka-chciałem-buuuuuuu, robię kanapki, podaję syropki. Odpowiadam na (lub zadaję) zajebiście ważne pytanie... "co dzisiaj jemy?". Regularnie doprowadzona do ostateczności zapowiadam wtargnięcie z miotaczem ognia do pokoju dzieci.  Biegają, tupią, roznoszą playmobile i wycinanki, kłócą się o pierdoły i z pierdół zaśmiewają. Przytulają znienacka najmocniej, przy okazji rąbiąc łokciem w brzuch.

Życie. A ja, w zależności od ilości snu i stresu pokrzykuję jak ostatnia zołza, albo łzawo się uśmiecham.

A w kwestii atmosfery świątecznej? Powoli ją sobie dawkujemy.

Codziennie piszę im zadania do kalendarza adwentowego. To oczywiście piękne, mieć taki kalendarz przygotowany od A do Z już w listopadzie, może są takie rodziny, które są w stanie zaplanować wszystkie adwentowe aktywności na parę tygodni wstecz, ale my nie. Dlatego karteczki piszę wieczorami (albo rano), i gdy dzieciaki się budzą znajdują nową karteczkę co rano. "Drogie dzieci... Czasem to po prostu dzień bycia miłym dla siebie, czasem pieczenie pierników, czy robienie ozdób, a czasem zadzwonienie do babci.

Codziennie wieczorem czytamy Tajemnicę Bożego Narodzenia Josteina Gaardera. Już kolejny rok, znają to doskonale, ale tu chyba właśnie chodzi o tradycję, więc inne świąteczne książki zostawiam na popołudnia, albo na po świętach.

Mamy parę żelaznych punktów - pieczenie gryczanych ciasteczek dla Mikołaja, zbieranie szyszek i gałązek w lesie do ozdobienia domu, coroczna wyprawa po nowe bombki. Klejenie łańcucha. Parę dni przed Wigilią ubieranie choinki do trzeszczącej płyty Piotra Kaczkowskiego - włączamy ją raz w roku, właśnie przy tej okazji.

I nie trzeba więcej. Trzeba się dużo przytulać. Trzeba wwąchać się w zapach drzew iglastych w lesie. Trzeba się wyluzować, być razem i znaleźć swoją własną esencję.