świątecznie, trochę

Jeśli ktoś oczekuje tu dziś sielanki i rozestetyzowanej magii przygotowań świątecznych to serdecznie żałuję, ale się nie doczeka.

Nie będzie ani skarpet w reniferki, ani ozdabiania prezentów z pomocą samodzielnie suszonych pomarańczy, ani zarumienionych pociech w białych rajstopkach. Nie będzie też czuwającej nad wszystkim uśmiechniętej Pani Domu w jakimś wytwornym wdzianku. Będę za to ja, w umączonej pomarańczowej bluzce z chaosem na głowie i obłędem w oczach, moja niesforna dziatwa z glutem pod nosem i jękiem na ustach oraz małżonek robiący półki na ścianie w kuchni. Wszyscy po kolei dotknięci infekcją, niegroźną acz upierdliwą.

Oto mamy piątkowy, przedwigilijny wieczór, a ja nadaję do Was z chaosu. Miało być - a jakże - inaczej. Nie, żeby od razu idealnie, doskonale i że 21 grudnia pakujemy ostatnią perfekcyjną paczuszkę prezentową, a potem już tylko pławimy się w klimacie, podjadamy fikuśne pierniczki i słuchamy klimatycznych piosenek z dzwoneczkami. Planowałam po prostu ogarnąć większość czarnej roboty, gdy milusińscy będą w przedszkolu, a potem, już razem z nimi, bawić się w przygotowania, i żeby mi pomagali w robieniu ciasteczek, czy lepieniu pierogów. Mieli jechać razem z tatą po choinkę, a potem mieliśmy poczekać kilka dni (w międzyczasie zrobić długaśny łańcuch) i spędzić fajne popołudnie ubierając ją razem i podjadając te pierniczki (które miały się nie przypalić). W planach było też malowanie pewnego motywu u dzieci w pokoju. I te półki w kuchni. I pójście na łyżwy, zimowe spacery.

A tymczasem Pan Choróbka rozpanoszył się wygodnie w naszym nieświątecznym domu i tak został przez kolejne dni, potęgując chaos, rozmarudzając dzieci i zagęszczając atmosferę. Każdego dnia kolejne zadania przekładałam na dni następne, albo z nich rezygnowałam całkowicie. A dzieciaki każdego dnia były bardziej zmęczone gorączką, kaszlem i zamknięciem w czterech ścianach, a co za tym idzie oczywiście, bardziej skłonne do kłótni i awantur. Za to ja, podobnie jak one zmęczona, byłam coraz mniej skłonna do empatii i mądrych, wychowawczych reakcji.
Pomagali mi za to niezłomnie, np. zalepiając gotowe pierogi surowym ciastem.

Tak że ten.

Nie mogę powiedzieć, że najudańszy był ten przedświąteczny tydzień.
Ale, nie każdy przedświąteczny tydzień musi tak koniecznie być najudańszy.
Trochę klimatu zbudowaliśmy jednak. Mamy pachnącą choinkę (z długaśnym łańcuchem), piękne półki w kuchni, sto milionów pieczonych pierogów z kapusta i grzybami (bo troszkę pojechałam z ilością farszu) i całą lodówkę ozdobioną świąteczną twórczością dziecięcą. Chleb się piecze, kompot z suszu pachnie cynamonem, zakwas buraczany nabiera charakteru. Michael Bublé dla nas śpiewa, zaraz zapakujemy te prezenty w złoty papier, nie będzie dodatkowych ozdóbek. A dzieciaki zdrowieją.
Jest dobrze.
Czego i Wam, na te Święta życzę. Żeby było dobrze i po Waszemu, bez względu na okoliczności bardziej, lub mniej sprzyjające.