When I grow up, I want to be a forester. Podlasie z dziećmi.

Piękne Podlasie, namiot na półdzikim campingu, rowery i dzieci. Czyli  wakacje mindfulness, slow i unplugged.

Zakochaliśmy się w Podlasiu. Od pierwszego wejrzenia się zakochaliśmy, a z każdym dniem uczucie się pogłębiało. Wiecie, że kocham lasy. No więc tamtejsze lasy to Pierwsza Liga Leśności, Leśna Crème de la Crème i Cudowne Serce Lasu. Puszcza Białowieska pochłania w całości, jest dostojna, potężna, wzbudza szacunek. Drzewa ogromne, pamiętające Rzeczpospolitą Szlachecką i uświadamiające tę naszą drobność wobec natury i czasu. Zwalone pnie, omszałe, porośnięte, niesamowita gęstość, zapach obłędny, intensywny. Nieletni też pod ogromnym wrażeniem, nie zawsze oczywiście, bo bywały też sprawy ważniejsze niż piękne okoliczności przyrody, np to, że Ona się przepycha mamo i On udeził łokciem mamo. Ale jakoś ta przyroda na nich działała, zupełnie inną jakość zyskała np książeczka Rok w Lesie, podsłuchaliśmy też jak któregoś razu bawili się w krecika drzewnego (bo drzewne kreciki mówią wies Iskro, a ziemne nie), i korniczka (lóziowego).

 

Camping w puszczy

Wspaniale było mieszkać pośród tego wszystkiego. Podlasie pod namiotem to zdecydowanie piękny pomysł. W tygodniu byliśmy prawie sami na sporym, półdzikim polu namiotowym. Wśród drzew (sosen co prawda, nie wiekowych dębów), nad samym jeziorem, w naszym namiocie, czułam się bardzo z tm puszczańskim klimatem zbratana. W weekendy niestety zjeżdżało się towarzystwo imprezujące i klimat zdecydowanie się psuł.

Porąb i spal.

 

Dzieci na campingu

Codziennie robiliśmy ogniska. Dzieci z niesłabnącą fascynacją kucały przy tacie, przeszkadzając mu rozpalać ogień, dmuchając w nieodpowiednim momencie i będąc jednym wielkim zachwytem. Potem piekli kiełbaski notorycznie wsadzając je w popiół. A potem szły spać, często niepostrzeżenie zasypiały na kocu przy ogniu. A ogniska trzaskały sobie miło i pachniały drewnianie, a my siedzieliśmy już tylko we dwoje wśród tej leśno - jeziornej ciszy przerywanej pluskami ryb i pohukiwaniem sów, wśród aksamitnej ciemności i patrzyliśmy  w gwiazdy. I na księżyc wschodzący nad jeziorem, odbijający się od wody. Zaczęło się niesamowitą czerwoną pełnią, i każdego dnia obserwowaliśmy jak sobie cienieje.

 

W środku lasu przy szlaku trafiliśmy na taki mini skansen kolejki. Wilczek przeszczęśliwy.

Przyczepka rowerowa była super bazą podczas długich rowerowych tras

 

Rowerem po Podlasiu

A w dzień lasy rowerami. Jeździliśmy po tym leśnym królestwie, Podlasie jest idealne na rower, szlaki cudownie równe i utwardzone, bez korzeni, dołków i piachu. W okolicach Białowieży jest bardzo dużo świetnych szlaków, dłuższych i krótszych. Warto zaopatrzyć się w mapę - na której będą wyszczególnione szlaki, atrakcje, punkty widokowe i ciekawe obiekty i na jej podstawie planować sobie wycieczki. Nasze dzieciaki "pokonywały" te piękne trasy w przyczepce rowerowej. Co miało tę dodatkową zaletę, że w pięknych, ale pełnych owadów podlaskich lasach były schowane za moskitierą. A czasami był dzień leniwy bardziej, przy jeziorze. Ze słońcem, chlapaniem się w wodzie, nadwodnym slackiem, i Bardzo Okropnie Zajętymi Dziećmi piaskiem i wodą.

Dzień odpoczynku. Przynajmniej dla nas odpoczynku, bo dzieci urobione po pachy.

 

Rodzicielstwo uczy umiejętności relaksowania się w każdych warunkach

Slackline nad wodą, błędnik szalał;)

 

Miasteczka na Podlasiu

Któregoś dnia wybraliśmy się też na wycieczkę po podlaskich miasteczkach. Tykocin, Supraśl, a na koniec Kruszyniany i tatarska jurta. Kruszyniany to zresztą sprawa do powtórzenia, ze swoją tatarską kulturą (i kuchnią!) i puszczą knyszyńską.
Jest też sama Białowieża oczywiście, z jej pamiątkami po królach i carach rosyjskich, które warto zobaczyć i malowniczymi uliczkami.
Swoją drogą, wszystkie miasteczka i wioski na Podlasiu są przeurocze. Drewniane domy są zadbane, często z pięknymi okiennicami i drewnianymi, jakby koronkowymi ozdobami, ogródki pełne malowniczych kwiatów, całość taka w jednym klimacie. Nie widziałam żadnej koszmarnej wieżyczki Gargamela, nie było jaskrawych blacho-dachówek, niewykończonych klocków z pustaków i kolumn doryckich. Bardzo to przyjemnie uzupełnia całość wrażeń, wyjeżdża człowiek z tego raju zielonego i jeszcze się pławi w tej wiejskiej sielskości.

Mieliśmy nadzieję zobaczyć żubra w naturze. Bywaliśmy na mniej uczęszczanych szlakach, na których podobno żubry bywają. Niestety przypuszczam, że nasze, i tak mocno przyciszone gadające cargo skutecznie przepłoszyło każde dzikie zwierze, nawet przygłuchawe, w promieniu paru kilometrów.

Rezerwat dzikich zwierząt pod Białowieżą

Dlatego wybraliśmy się do rezerwatu pod Białowieżą. Nie mogliśmy sprawić większej radości Wilczkowi, który zobaczył Najprawdziwszego Wilka, i stał przed wilczym wybiegiem zaniemówiony totalnie, z błyszczącymi oczkami, ściskając swojego pluszowego wilczka z takimi emocjami, że na samo wspomnienie się wzruszam.
Ale samo miejsce... przyznam, że nie byłam zachwycona. Nie wyglądały na najszczęśliwsze te zwierzęta. Może to kwestia upału i tego, że byliśmy po południu w sobotę, więc były zmęczone turystami. Swoją zresztą drogą, turyści (przynajmniej ci, których spotkaliśmy) nie powalają klasą. Rodziny z dzieciakami w wieku szkolnym, czyli jak najbardziej rozumnym idą i drą się jak na wystawie pluszaków, na zasadzie kupiliśmy bilet, to już nam się należy i możemy wszystko. Krzyczą coś do tych dzikich przecież zwierząt i są tacy INTENSYWNI, że ja miałam dosyć towarzystwa po tej niespełna godzinie, a co dopiero zwierzaki. A to przecież taki piękny moment, żeby coś te dzieci nauczyć, jakiegoś szacunku i empatii. W takim miejscu, w tym sercu europejskiej natury, to się narzuca tak, że bardziej nie można, że naturę trzeba szanować. A szanować, to są też te najzwyklejsze zachowania, typu wchodzimy do czyjegoś domu to trochę powściągamy naszą osobowość. I już. Wiadomo, że nie nad wszystkim da się zapanować, przed chwilą zresztą pisałam o dzieciakach gadających w przyczepce, ale dziesięciolatkowi serio można przetłumaczyć, że wśród zwierząt trzeba się zachowywać spokojniej.

Wrócimy na Podlasie na pewno. Wrócimy może nawet na ten camping, będziemy tylko omijać weekendy, żeby uniknąć imprezowego towarzystwa i będziemy się zachwycać naszym światem.

A jeśli komuś się nie chce czytać mojej opowieści, to w skrócie

• PODLASIE JEST PIĘKNE!
• warto jechać na Podlasie z dziećmi
• cały pobyt spędziliśmy pod namiotem (tu wpis o tym jak biwakować z dziećmi) , na polu namiotowym nad Siemianówką, darmowym (finansowanym przez gminę), bardzo ładnym, z przepięknym pomostem, z sanitariatami na poziomie (poza tym, że były czynne tylko w dzień i była tylko zimna woda)
• Podlasie jest idealne na rower, mnóstwo wspaniałych, wygodnych szlaków - najlepiej planować je z mapą, albo wybrać do biura informacji turystycznej
• z miasteczek i wsi bardzo warto zobaczyć Białowieżę, Tykocin, trochę mniej Supraśl, i mnóstwo przypadkowych klimatycznych wiosek
• piękny mini skansen jest w Budach, w połowie drogi między Białowieżą a Hajnówką
• w Białowieży z dzieciakami warto zobaczyć park, restaurację carską i pałac, przy samym parku pałacowym, który był stacją kolejową wybudowaną specjalnie na potrzeby carów rosyjskich tam przybywających. Jest pięknie odnowiony, wokół jest świetny parczek edukacyjny i mocno osadzony w przyrodzie i nawiązujący do lasu plac zabaw (drabinki w kształcie leśnych zwierząt, albo duże "plastry miodu" do wspinania)
• polecam też przejechać się do Kruszynian, najlepiej na cały dzień, zobaczyć meczet, zjeść oryginalne tatarskie potrawy w jurcie, na miejscu są też konie, i oryginalna mongolska jurta, opisane są zwyczaje i tradycje.
• gdy z Białowieży chce się wejść na teren parku narodowego, konieczne jest wynajęcie przewodnika. My zrezygnowaliśmy z tej opcji, i odkrywaliśmy puszczę na własną rękę w innych częściach