Sam O'tnosc

 

Na świeżo po czasie intensywnym i bogatym towarzysko uciekam w czas sam na sam ze sobą. Chociaż na chwilę. Do biblioteki, na spacer, do kina, do sypialni.

Bez towarzystwa, nawet tego najkochańszego, jest czasem najlepiej. Dla wewnętrznej higieny. Można się wtedy odnaleźć, dogadać ze sobą, poznać swoje autentyczne potrzeby, zatroszczyć się o siebie.

 

 

Kraina złotych kamieni

 

Ach te urocze średniowieczne miasteczka. Sama sielskość, kwintesencja malowniczości...

We Francji istnieje rodzaj zrzeszenia (co jest dość typowe) Najpiękniejszych Miasteczek we Francji,  (jest ich 157).
Ostatnio wybraliśmy się do jednego z nich - Oingt. Znajduje się ono w "Krainie złotych kamieni", czyli regionie Beaujolais, gdzie od stuleci do budowy domów używano kamieni o pięknym żółtawym odcieniu. Robi to przecudne wrażenie, tym bardziej, że wszystko jest bardzo zadbane, zanurzone w jednej estetyce, (nie natkniemy się na blachodachówkę w kolorze malinowym, czy agresywne reklamy). Te piękne średniowieczne mury są też zwyczajnie zamieszkane, nie ma efektu muzealnego, miejsce żyje (fakt, że w nieco innym tempie niż np w Lyonie).

Do tego wiosna, słońce, bajkowe krajobrazy. Przebłogość.

za jedno serce cały świat

Zaczęło się.
Sezon wycieczek, wędrówek, pikników, intensywnego rowerowania, włóczęgi.
Pakujemy się do samochodu, albo na rowery, zachwyconego Bąbla do przyczepki, chusty albo nosidła i ruszamy. Odkrywamy przeurocze francuskie miasteczka, wsie, szlaki, góry i pagóry... Wszystko śpiewa, pachnie odurzająco, krzyczy kolorami.

 

 

 

 

 

 

up up up the stairs

 

Nad Lyonem góruje wzgórze Fourvière. To tam powstało miasto, założone przez Rzymian Lugdunum (w 43 r p.n.e.). Na jego szczycie  znajduje się imponująca bazylika Notre Dame de Fourvière.

Rozciąga się stamtąd fantastyczny widok na całe miasto. Bardzo podobają mi się tutaj dachy. Dachówkowe. Żadnych blach, żadnego eternitu, przynajmniej w centrum.
Gdy jest naprawdę ładnie, widać nawet Mont Blanc. Zawsze wieje.

Na Fourvière można wejść piechotą, przez miły Parc des Hauters (o nim innym razem). Albo wąskimi uliczkami, schodami. Albo wjechać kolejką, założoną jeszcze w XIX w. Klimatycznie.

 

 

 

 

enjoying sadness

Czasem tak jest, że ogarnia marazm. Nie pomagają kolejne kawy, człowiek chodzi śnięty i byle jaki... Zupełnie bez powodu łzy stają pod powiekami
I siedzi człowiek wyjadając nutellę łyżkami i powtarza sobie, że czas się zebrać w sobie i wziąć za robotę. Ale wysiłkiem niemożliwym do podjęcia wydaje się wstanie z krzesła, nieosiągalnym wyzwaniem wyjęcie naczyń ze zmywarki, nie wpominając już o jakiejś aktywności umysłowej...
Dni Smuty. Wielkiej, nieubłaganej, i, co najgorsze, nieuzasadnionej.

I co wtedy?

Warto dać sobie luksus popławienia się w takim smutku, nasycić się nim. Chociaż przez chwilę, godzinkę. Dla równowagi.

W końcu nie może być tak, że jesteśmy zawsze szczęśliwi i uśmiechnięci. To byłoby nienaturalne.


"Dla naszego zaś bycia swoim największym przyjacielem niezwykle istotna jest prawdziwa samoakceptacja w czasie tego subiektywnego bycia do dupy"

blinking in the morning sun

Wielkanoc mamy spokojną, leniwą i bardzo rodzinną. Spacerową. Trochę może nietypową, bo bez odwiedzin, kiełbasy, gorączkowych porządków. Ale dobrze nam razem.

Zjadamy niespieszne śniadanie, Małe z prawdziwym pietyzmem kosztuje każde źdźbło rzeżuchy, i sprawdza z niesłabnącą fascynacją, czy za pięćsetnym razem upuszczona łyżeczka też spadnie na podłogę. To dopiero sztuka uważności.
Idziemy na spacer. Jest mokro i robi się coraz zieleniej.

Wszystkiego dobrego!