środa, 12 kwietnia 2017

wdzięczność

 
Pisałam kiedyś, że wdzięczność ma moc. Że dobrze robi nam i światu..

Wdzięczność ma dla mnie dużo wspólnego z łapaniem dystansu i zwiększaniem perspektywy. A ten dystans, choć to może prostacki mechanizm, działa czasem na zasadzie porównania się z tzw. reszta świata. I zobaczenia sobie w tej globalnej perspektywie, że już to, gdzie dane mi się było urodzić, to jak szóstka w lotka. Że jestem bezpieczna, i moi najbliżsi są. Że jest mi ciepło i komfortowo, że mam co jeść i w co się ubrać. Wiecie, te niby oczywistości, które każdego chyba czasem uderzają - jakimi jesteśmy szczęściarzami.
Gdy do tego dodać ogólne zdrowie, sprawność fizyczną i umysłową, świetny związek, najlepsze na świecie dzieci, to można się z tego wszystkiego zachłysnąć.




Do niedawna wydawało mi się, że to bardzo dobra postawa, która trochę uczy pokory, pozwala docenić swoje życie, i dalej niemal automatycznie poczuć się szczęśliwym.

Ale przeczytałam, już jakiś czas temu, wywiad w WO Extra z jedną panią psycholog. I ona trochę krytykowała popularny od jakiegoś czasu trend prowadzenia dzienników wdzięczności, jako kolejny gadżet (a tu przypomina mi się ten mój tekst o trendach).
Mówiła, że to kolejna presja na jedynie słuszną wizję życia, wspominała nawet o "terrorze wdzięczności".





I ten temat trochę we mnie siedział. Jak to jest z ta wdzięcznością? Pomaga i buduje, czy uwiera?
I doszłam do wniosku, że to rzeczywiście nie jest tak uniwersalna metoda na szczęście jak mi się wydawało. Że u bardziej wrażliwych może wywołać poczucie winy ("jakim prawem ja mam tyle, a tyle ludzi cierpi niedostatki?"). U tych neurotycznych strach o przyszłość ("jest tak pięknie, że niedługo na pewno coś się schrzani"). U tych ambitnych poczucie niedosytu ("mam dużo, ale inni mają jeszcze więcej"). U obowiązkowych - kolejną pozycję na liście "do zrobienia". U szukających poklasku - kolejną sferę do udowodnienia, że tu też daję radę. I chyba faktycznie "dzienniczek wdzięczności" to nie jest do końca moja bajka.

Myślę sobie, że moja bajka to ta wdzięczność ogólna i spontaniczna, to uświadomienie sobie gdzie jesteśmy, kim jesteśmy i co mamy. Taka wdzięczność zauważająca. Dostrzeżenie i docenienie chwili, dla takiego promyka szczęśliwości, który automatycznie każe spojrzeć w górę i krzyknąć "dzięki!". Koi nienasycenie i zachłanność, pozwala trochę przyhamować ambicje i zachcianki, daje uczucie spokoju i spełnienia.




Strasznie jestem ciekawa jak jest u Was.

7 komentarzy:

  1. Hmm ciekawy temat poruszyłaś, uczucie wdzięczności nie jest tak często omawiane jak inne. Ja chyba jestem w tym ogonku, który nie bardzo wie jak sobie z uczuciem wdzięczności poradzić i u których dzienniczek wdzięczności mógłby przysporzyć więcej niepokoju jak pożytku;)
    P.S. Bardzo ładne zdjęcia. Podoba mi się pomysł z lustrem jak i wiosenny luźny strój:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No właśnie:)
      Chociaż myślę, że od czasu do czasu dobrze jest zauważyć te dobre rzeczy w życiu, a które nie są dane wszystkim:)

      Usuń
  2. Genialna sesja zdjęciowa! A buty - rewelacja!
    Gdyby ludzie zdawali sobie częściej sprawę z tego, za co mogą być wdzięczni, może rzadziej byliby... smutni?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję!
      Myślę, że mogłoby tak być - mniej smutni i mniej sfrustrowani

      Usuń
  3. Hmmm... ja niestety często zapominam o tym, aby być wdzięczną. Podobnie jak Ty, mam przecież najlepszego pod słońcem męża i cudowne dziewczynki. Mamy dach nad głową i żyje nam się przecież dobrze. Jestem szczęśliwa.
    Siedzi we mnie jednak taki smutas, który często mnie gryzie: ,,a czemu Zosia jest chora, a jak to będzie później, a bo do pracy muszę i gdzie, a jak to będzie z dziewczynkami i co z terapią Zosi i blebleble....", a potem Misiek stawia mnie do pionu, dając przykłady znajomych, którzy są w dużo gorszej sytuacji i dają sobie radę, ba zdają się być szczęśliwymi.

    Dobrze, że spotkałam na swojej drodze Misiula :).

    Pozdrawiam serdecznie Śliczna :)!!!

    P.S. Zdjęcia jak zawsze z pomysłem :)!!!

    OdpowiedzUsuń
  4. "Koi nienasycenie i zachłanność, pozwala trochę przyhamować ambicje i zachcianki, daje uczucie spokoju i spełnienia." - właśnie do tego staram się "używać" wdzięczności. By uświadomić sobie jak mam dobrze. To, że uściskałam dziś moje zdrowe dzieci na dobranoc. I mojego Tatę, który akurat przyszedł wieczorem poczytać im bajki. Uściskałam Go mocniej i dłużej niż zazwyczaj, mówiąc słowa, które powinien słyszeć codziennie.. i dało mi to właśnie dużo tej wdzięczności, o której czasem zapominam błądząc po instagramie i wkurzając się, że inni to mają życie. I zazdroszcząc ludziom, zwłaszcza podróży, bo gadżety jakoś mniej mi potrzebne, ale doświadczeń, wrażeń i nowych miejsc, tego mi w macierzyństwie /i moim obecnym życiu najbardziej brakuje. Ale potem właśnie przypominam sobie kim jestem i gdzie jestem w tej drabinie ludzkości. I jak mały procent ludzi ma tak naprawdę ten super dobrobyt, a jaki jest ogrom nieszczęść, wojen, biedy, beznadziei, która po prostu nie jest tak atrakcyjna, więc tkwi w zapomnieniu, nie rzuca się w oczy jak piękne zdjęcia zamożnej mniejszości. A jeśli chodzi o trendy to wiesz.. mam takie samo zdanie jak Ty, nie lubię tych wymuszonych mód i must have'ów :D

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za spędzony u mnie czas i każdy komentarz. Jeśli spodobał Ci się ten post, będzie mi miło jeśli go zalajkujesz / udostępnisz:) Pozdrawiam!